Monachium - starówka i piwo

Na pierwszy rzut oka, Monachium zdecydowanie nie rzuca na kolana. Ani dworzec kolejowy, ani droga pomiędzy nim, a starówką nie należą do atrakcyjnych. Niczym np. we Frankfurcie teren ten to ‘mała Azja’ i ‘Dzielnica Czerwonych Latarni’ w jednym. No, ale w końcu smród kebabów i rzęźliwe zawodzenie turecko-arabskiej muzyki nas nie odstraszyło i jakoś przeszliśmy tę drogę przez mękę. Wreszcie przez Karlstor – jedną z trzech zachowanych, (a raczej zrekonstruowanych), bram weszliśmy na starówkę. Główny deptak – Neuhauserstrasse i Krautzingerstrasse - zamienił się tego dnia w wybieg dla Bawarczyków w strojach ludowych (skórzane spodnie u mężczyzn i suknia z fartuszkiem u kobiet). Co ciekawe – w każdym wieku. Nie wyobrażam sobie, by u nas jakikolwiek młody człowiek chciał wyjść na ulice w ludowym stroju krakowskim czy łowickim ;-))). Do tego starówka była tak pełna turystów (szczególnie słyszalne były dwa języki - ... hiszpański i włoski), że stanowiła tego dnia zapewne raj dla kieszonkowców i froterystów. W ogóle wszędzie wokół rozbrzmiewała muzyka grana przez Bawarczyków w strojach ludowych.

My wstąpiliśmy na lunch do piwiarni Augustinera. Monachium z pełnym wyborem piw pszenicznych wszystkich browarów, to dla mnie prawdziwy raj. Augustiner, Paulaner, Franziskaner, Hofbrau, Hacker-Pschorr, Löwenbräu – i jeszcze można wyliczać. Kuchnia królowała w tym czasie niezbyt wykwintna – kiełbaski (wursty) lub mięso i kapusta, czyli skąd my to znamy ;-). W ogóle Bawaria robi wrażenie piekła wegetarian ;-). Idąc wzdłuż deptaka mijaliśmy kolejne kościoły. W jednym z nich – Michaeliskirche znaleźliśmy ciekawostkę – pomnik nagrobny Eugeniusza Beauharnais – pasierba Napoleona i jednego z jego generałów, który po zesłaniu ojczyma na wyspę św. Heleny ożenił się i ustatkował ... w Bawarii. Nagrobek wykonał Fidiasz Północy, czyli Duńczyk Berthel Thorwaldsen, jeden z dwóch głównych rzeźbiarzy europejskiego klasycyzmu, autor warszawskich pomników Kopernika i księcia Józefa Poniatowskiego.

Następnie na chwilę zboczyliśmy z głównego deptaka, by obejrzeć symbol miasta – gotycki Frauenkirche, czyli kościół mariacki (a obecnie katedrę). Dwie wieże zwieńczone charakterystycznymi cebulowymi hełmami (przyczyna ta sama co w rosyjskich cerkwiach – trudniej zalega na nich śnieg). W rzeczywistości jest to XX-wieczna rekonstrukcja pięknej gotyckiej hali. Niestety, z miejsca, gdzie rzekomo diabeł tupnął nogą (przegrał zakład, że w kościele będzie miejsce, gdzie nie zobaczy żadnego otworu okiennego), widać okno.

Wreszcie doszliśmy do Marienplatz, czyli centrum monachijskiej starówki. Nad placem dominuje neogotycki Nowy Ratusz. W istocie stary ratusz przy nim jest dość mały ;-). Tłum na placu był tak wielki, że ledwo zauważyliśmy na jego środku barokową kolumnę maryjną (morową). Po drugiej stronie placu znajduje się najstarsza świątynia miasta, czyli Peterskirche. Jej wieża to znakomity punkt widokowy, skąd udało się wykonać sporą ilość zdjęć.

Ostatnim punktem programu na starówce był rokokowy zespół kościoła św. Jana Nepomucena oraz sąsiedni dom, projektu braci Egida Quirina i Kosmy Damiana Asamów, czyli Asamkirche i Asamhaus, położone w pobliżu kolejnej bramy miejskiej, Sendlinger Tor. Obie budowle powstały na dwóch sąsiadujących działkach. Kościół jest dostępny do zwiedzania. Niewielki, ale niemal w całości udekorowany rzeźbami i freskami obu braci. Nawet na nie przepadających za rokokiem, robi jednak wrażenie.

Zdjęcia (42)

Komentarze (0)